Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/134

 — Odjechała — rzekła Klaryssa. — Czy nie wiesz, dokąd?
 — Wiem; do Manrezy, aby zasięgnąć w sądzie wiadomości, co się stało ze Sternauem.
 — Zaczyna być niebezpieczna.
 — Postaram się temu zaradzić. Trzeba jej będzie podsunąć kilka kropel trucizny, ale jak?
 — Daj mi truciznę, a rzecz załatwię. Wlejemy przy podwieczorku do herbaty.
 — Dobrze, dostaniesz trucizny.
 — A honorarjum?
 Cortejo odparł niecierpliwie:
 — Dostaniesz połowę majątku.
 — Tylko tyle? A cóż się stanie z drugą połową
 — Tę ja zabiorę dla Alfonsa.
 — No, dobrze. Tylko postaraj się prędko o krople.
 Cortejo wrócił za chwilę i wręczył Klaryssie flaszeczkę, zawierającą rozpuszczoną w wodzie truciznę. —
 Przybywszy do Manrezy, Roseta udała się do mieszkania urzędnika sądowego. Przywitała ją małżonka gospodarza; widząc przed sobą wielką panią, zaprosiła Rosetę do najokazalszego pokoju!
 — Czy mąż pani w domu?
 — Niestety, niema go.
 — Czy wyjechał?
 — Tak. W jakichś sprawach urzędowych, bo wziął ze sobą czterech uzbrojonych ludzi.
 — Ah, tak — rzeka Roseta, blednąc okropnie. — Nie wie pani, dokąd mąż pojechał?
 — Nie, tego nie wiem. Mąż mój nie zwykł wtajemniczać mnie w sprawy urzędowe.

130