Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/135

 — I nie wie sennore, co go skłoniło do wyjazdu?
 — Prawdopodobnie don Alfonso, brat pani, hrabianko.
 — Alfonso? Więc był tutaj?
 — Tak. Przyjechał konno; bardzo mu było śpieszno.
 — Czy mąż nie powiedział pani, kiedy wróci?
 — Nie.
 Roseta wróciła do Rodriganda. Wiedziała teraz, że stało się coś niedobrego. Kazała poprosić do siebie brata. Alfonso, uprzedzony przez notariusza, wszedł do pokoju siostry z największym spokojem.
 — Byłeś dziś w Manrezie, nieprawdaż?
 — Tak — odparł Alfonso obojętnie.
 — W jakiej sprawie?
 — W jakiejże miałem tam być? W tej, która pochłania nas przez dzień cały.
 — Jak to mam rozumieć? — zapytała ostro.
 — No, w sprawie zwłok.
 — Aha; ale dlaczegóż kazałeś zabrać urzędnikowi sądowemu czterech uzbrojonych ludzi?
 — Ponieważ są poszlaki, że ktoś rzucił trupa w przepaść, zarządziłem, by uzbrojeni ludzie szukali złoczyńców w okolicy, — łgał bezczelnie Alfonso.
 Roseta uwierzyła. Zapytała jeszcze:
 — Czy nie widziałeś Sternaua? Szukam go napróżno.
 — Ja go nigdy nie szukam.
 — Możesz odejść.
 Alfonso ukłonił się ironicznie i rzekł:
 — Hrabia Alfonso de Rodriganda nie pozwoli, aby siostra traktowała go jak służącego i dlatego zostanę tutaj!

131