Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/137

 Elwira przerażona zawołała:
 — Aresztowany? Na Boga, za co? Przysięgnę, że nie uczynił nic złego, to najzacniejszy, najdzielniejszy człowiek na świecie. Taki szlachetny, taki mocny. O gdyby pani wiedziała, jak on tam nad przepaścią chwycił za kark hrabiego Alfonsa!
 — O tem mi nic nie mówił.
 — To nie wszystko. Powiedział jeszcze, że Alfonso musi naprzód udowodnić, iż jest synem hrabiego Manuela; mój Alimpo słyszał to na własne uszy.
 — Czy być może?
 — Powiedział to, czego już przedtem wielu się domyślało. Pan porucznik...
 — No, cóż takiego z panem porucznikiem?
 — Pan porucznik taki jest podobny do hrabiego. Te same oczy, ten sam głos. Czy nie zauważyła pani tego?
 — Ależ tak. Zresztą, ojciec mój, spojrzawszy nań, wziął go za swego syna.
 — Ale czy jest nim?
 — Doktór utrzymuje, że z pewnością. Wie nawet, iż uprowadzono go na statku.
 — Dlaczegóż to?
 — Aby nie zdemaskował oszustów. Ale o tem później jeszcze pomówimy. Przyjdziesz do mnie wieczorem, wypijemy razem herbatę. —
 Wieczorem tego samego dnia jakiś jeździec zatrzymał się na brzegu lasu. Zeskoczywszy z konia, przywiązał go do drzewa i udał się na zamek. Tu polecił służącemu, aby zameldował go sennorowi Cortejo.
 — Kim pan jest? — zapytał służący.

133