Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/14

ville i, obejrzawszy się wokoło, skierował kroki do parku.
 — Dobrze — rzekł do siebie Cortejo. — Trzeba teraz zobaczyć, gdzie się spotkają.
 Wyszedł z zarośli i począł się skradać za porucznikiem. Młodzieniec podążał boczną dróżką, prowadzącą do samotnego domku.
 — Aha — mruknął notarjusz. — Więc tam się spotkać mają. Znam ten lamus lepiej od nich; podsłucham każde słowo.
 Podszedł cicho aż pod sam domek. Stanął tuż przy oknie. Po chwili usłyszał głos. Capitano pytał zcicha:
 — Więc mieszkasz tutaj, na zamku?
 — Tak — odpowiedział porucznik.
 — Jakże ci się to udało?
 — Miałem szczęście, albo też z twego stanowiska nieszczęście, uwolnić hrabiankę i jej towarzyszkę od dwóch napastników.
 — Co takiego? Czy są tu jeszcze jacyś rozbójnicy poza moją szajką? Jeżeli tak, należałoby pozbyć się ich czem prędzej!
 — To zbyteczne. Załatwiłem się już z nimi. Tylko, że to nie byli jacyś obcy rozbójnicy, a właśnie członkowie naszej szajki.
 — Do kroćset! Któż to był taki?
 — Juanito i Bartolo.
 — To niemożliwe! Cóż im zawiniła hrabianka?
 — To twoja, a może ich własna sprawa.
 — Jak postąpiłeś z nimi?
 — Zabiłem ich.

10