Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/142

cała we łzach. — Hrabiance coś się stało; musi być chora.
 — Już wczoraj skarżyła się na ból głowy.
 Gdy obydwie weszły do pokoju hrabianki, Roseta klęczała przy łóżku śmiertelnie blada.
 — Droga hrabianko, proszę wstać — rzekła Elwira.
 Roseta nie ruszała się z miejsca.
 — Tak ją znalazłam, — płakała służąca — gdy weszłam do pokoju, aby ją zbudzić. Podniosłam ją, posadziłam na krześle, a teraz znowu klęczy.
 Wzięły hrabiankę za ręce i pociągnęły na kanapę, ale Roseta zeszła znowu z kanapy, uklękła przed łóżkiem i złożyła ręce, jak do modlitwy.
 — Chora, bardzo chora — rzekła Elwira, zalewając się łzami. — Dlaczego tu niema naszego doktora Sternaua!
 — To straszne, co począć? — biadała służąca, tracąc głowę.
 — Zawołaj mego Alimpa!
 Dziewczyna sprowadziła przerażonego rządcę. Hrabianka klęczała ciągle przy łóżku.
 — Połóżcie ją do łóżka i róbcie zimne okłady, może to jej ulży — polecił Alimpo zapłakanym kobietom i opuścił pokój. Na korytarzu spotkał Klaryssę.
 — Czy byliście u hrabianki? — zapytała Klaryssa.
 — Byłem.
 — Już wstała?
 — Jest chora.
 — Cóż jej dolega?
 — Tego nie wiem.

138