Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/144

 — Ale dokąd?
 — Wszystko mi jedno gdzie, choćby do Zulusów, Hotentotów, czy Lapończyków, byle jak najdalej stąd.
 — Czy słyszałeś o tem, że condesę mają zabrać?
 — Tak.
 — Nie opuszczę jej, pójdę za nią choćby na skraj świata.
 — Czy ci pozwolą jej towarzyszyć?
 — Masz rację, nie pozwolą. To okropne.
 Rozległo się pukanie do drzwi. Wszedł Mindrello.
 — Witajcie! — zawoał Alimpo. — Jesteśmy zrozpaczeni; stało się okropne nieszczęście. Nie mamy nawet przed kim żalu swego wylać, nieprawdaż, Elwiro?
 — Prawda, mój drogi.
 — Macie tu przecież towarzyszy na zamku — rzekł Mindrello.
 — Tak, mamy towarzyszy, ale nie rozmawiają z nami. Boją się młodego hrabiego i sennora Cortejo.
 — Czy oni zabronili ludziom na zamku utrzymywać z wami stosunki?
 — Niby nie zabraniali. Ale wpadliśmy w niełaskę i ludzie od nas stronią.
 — Wpadliście w niełaskę? Dlaczego?
 — Ponieważ nie chcieliśmy oddać cierpiącej hrabianki w ręce obce, a pielęgnowaliśmy ją sami. Gdy nas usunięto, próbowaliśmy mimo to dostać się do niej. W rezultacie pozbawiono mnie stanowiska. Mam w najbliższej przyszłości opuścić zamek.
 — Czy nie wiecie, gdzie jest doktór Sternau?
 — Nie mam pojęcia. Przepadł gdzieś.
 — Przepadł?

140