Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/146

 Alimpo otworzył szufladę biurka i wyciągnął z niej kilka pełnych sakiewek, oraz portfel.
 — Bierzcie to wszystko — zawołał. — Mam dosyć pieniędzy.
 — Ile tego będzie?
 — Cztery do pięciu tysięcy. To wszystkie nasze oszczędności. Dajemy je chętnie dla doktora Sternaua. Nieprawdaż, Elwiro?
 — O tak! Oby tylko był wolny. Może uleczy naszą biedną hrabiankę?
 — Gdzież ona jest? Może w domu zdrowia?
 — Nie. W Lorissa, w klasztorze świętej Weroniki.
 — Przecież powinna być w lecznicy, a nie w klasztorze!
 — Cóż można na to poradzić. Sennora Klaryssa ją tam wywiozła. Hrabianka jest zupełnie bezwolna.
 Mindrello zapytał po chwili namysłu:
 — A więc wierzycie, że doktór Sternau potrafi ją uleczyć?
 — Bezwątpienia.
 — Obejrzę sobie ten klasztor. Mogę dysponować pieniędzmi, sennor Alimpo?
 — Możecie wziąć wszystko.
 — Muszę mieć konia dla siebie i dla doktora. Dajcie mi dwieście duros.
 — To za mało. Weźcie pięćset.
 — Chwilowo nie potrzeba mi więcej.
 Wziąwszy pieniądze, Mindrello udał się do klasztoru w Lorissa, odległego o dwie godziny drogi od Manrezy. Dowiedział się tam, że hrabianka z nikim nie rozmawia, nic prawie do ust nie bierze, modli się cały dzień na cmentarzu; wieczorami trzeba ją stamtąd za-

142