Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/148

 Sternau, jakgdyby rażony piorunem, omal nie zwalił się z siodła.
 — Czy dobrze słyszę? Oszalała?
 — Tak.
 — Oszalała?! — krzyknął Sternau raz jeszcze. Zatrzymał nagle konia i zapytał głosem, z którego rozpacz przebijała:
 — Gdzie jest condesa?
 — W klasztorze świętej Weroniki w Lorissa.
 — A wrzekome zwłoki hrabiego Manuela zostały pogrzebane, co?
 — Tak.
 — Hrabia Alfonso posiadł dziedzictwo?
 — Tak.
 — Gasparino Cortejo u jego boku?
 — Tak.
 — A gdzie Klaryssa?
 — W klasztorze razem z hrabianką,
 — A rządca?
 — Mieszka w Manrezie. Wygnano go. To on dał mi ten portfel, który panu wręczyłem w więzieniu, on dał mi pieniądze na zakup konia i muła. Da sennorowi jeszcze, ile tylko będzie potrzebne.
 Sternau milczał. Oszołomiły go wiadomości, zakomunikowane przez Mindrella. Ciszę bolesną przerwał dopiero przemytnik.
 — Mam dla pana i dobrą wiadomość.
 Sternau był jakby we śnie. Zapomniał zupełnie, ze nie jest sam i nie odpowiadał. Gdy Mindrello powtórzył te słowa kilkakrotnie, doktór rzekł wreszcie z goryczą:

144