Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/15

 — Człowieku, czy to prawda?
 — Najszczersza.
 Po chwili milczenia capitano rzekł ze złością:
 — Czy wiesz, jaką powinieneś ponieść karę?
 — Tak. Karę śmierci. Ale nie lękam się jej.
 — Dlaczegóż to? Czy sądzisz, że będę patrzał na to przez szpary, dlatego, że cię lubię?
 — Żądam w tym wypadku tylko sprawiedliwości. Czyś rozkazał tym ludziom, aby napadli na hrabiankę?
 — Nie.
 — W takim razie nie zabiłem ich, a poprostu ukarałem.
 — Tylko ja mam prawo karać.
 — Nie wiedziałem, kim są. Mieli twarze zasłonięte.
 — Powinieneś był przeczuć, że to twoi towarzysze.
 Znowu nastąpiła chwila milczenia. Przerwał ją porucznik następującemi słowy:
 — Nie byli w żadnym wypadku moimi towarzyszami; nie jestem bowiem członkiem twojej szajki. Przyjąłeś mnie i wychowałeś, byłem ciągle z wami, ale zapomniałeś odebrać ode mnie przysięgę. Nie jestem wobec was niczem związany.
 — Będziesz musiał złożyć przysięgę w najbliższej przyszłości.
 — Niestety, wątpię.
 — Chłopcze! — krzyknął capitano zdumiony tem zuchwalstwem. — Więc taka jest twoja nagroda za dobrodziejstwa, które ci wyświadczyłem!
 — Nie mów mi o dobrodziejstwach — odparł porucznik z goryczą. — Czy to uważasz sobie za dobrodziejstwo,

11