Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/154

 — Wejdę najspokojniej przez główne wejście — odparł Sternau. — Czy dawna służba pozostała?
 — Prawie cała.
 — Jeżeli ma pan jakąś broń, Alimpo, proszę o nią.
 — Ale nie pójdzie pan sam na zamek — rzekł Mindrello. — Będę panu towarzyszyć.
 — Dobrze. A Alimpo niech się tymczasem gotuje do drogi.
 — Czy mam sprowadzić powóz? — zapytał Alimpo.
 — Nie — odparł Sternau. — Drogi zawalone śniegiem, więc potrzebne są sanie. Przywiozę je ze sobą.
 — Skąd?
 — Z zamku Rodriganda.
 — Ależ panie! — krzyknął przerażony Alimpo.
 — Zażądam poprostu dla hrabianki dwojga sań. Ciekaw jestem, kto się odważy nie spełnić mego żądania. No, chodźmy. Mindrello.
 Wziąwszy od Alimpa rewolwer, Sternau wyszedł wraz z przemytnikiem. Zanim pół godziny minęło, byli w Lorissie. Mindrello skręcił w kierunku kilku budynków, leżących poza miasteczkiem.
 — Jakżeż się tam dostaniemy? — zapytał Sternau.
 — Przez mur cmentarny — odparł Mindrello.
 Mur miał około dwóch metrów wysokości. Zatrzymawszy się przed nim, ujrzeli po drugiej stronie jakąś ciemną postać, klęczącą wśród grobów.
 — Któż to klęczy tutaj? — zapytał Sternau. — Czy to może jakiś posąg?
 — Nie, to ona.
 — Kto? Hrabianka? Na Boga, czy to możliwe?
 — Ależ tak, to ona.

150