Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/155

 — Na takim chłodzie? Po kolana w śniegu? Przecież może zamarznąć tutaj!
 Sternau stanął na siodle i przeskoczył przez mur. Czy zobaczyła go modląca się postać? Czy usłyszała jego kroki? Nie. Klęczała w głębokim śniegu, zatopiona w modłach. Sternau poznał odrazu, że to hrabianka, mimo włosienicy, w którą była odziana, mimo zapadniętych oczu i trupiej bladości twarzy.
 — Roseto — szepnął drżącym głosem.
 Nie słyszała go.
 Ukląkł przy niej, wziął w objęcia, tulił, całował, nazywał najczulszemi imionami — napróżno. Serce napełniła mu bezgraniczna rozpacz. Ochłonąwszy z okropnego wrażenia, uniósł ją w ramionach i zaniósł pod mur. Tu wziął condesę Mindrello, poczem Sternau przelazł przez mur. Złożywszy Rosetę na siodle przed sobą, Sternau ruszył zawrotnym galopem w kierunku zamku. Mindrello popędził za nim. Wkrótce przybyli do wsi. W oberży miejskiej nie zgasło jeszcze światło. Sternau zapukał do okna. Po chwili okno otworzyło się; wyjrzała z niego okryta czapką głowa.
 — Czego chcecie? — zapytał gospodarz.
 Sternau pochylił się nad koniem w kierunku okna i zapytał:
 — Nie poznajecie mnie?
 — Ależ to sennor Sternau! Czy to możliwe?
 — Tak. To ja. Chcecie mi wyświadczyć pewną przysługę?
 — Owszem. O cóż chodzi?
 — Pójdźcie do alkada i powiedzcie mu, aby wraz z sołtysem czem prędzej przybył na zamek.

151