Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/156

 — W jakim celu?
 — Dowiedzą się o tem na miejscu.
 Ruszyli w dalszą drogę. Oberżysta mruczał:
 — Skąd ten Sternau przybywa? Co miał za sobą na koniu? Wyglądało to, jakby wiózł człowieka. Ten drugi jeździec to Mindrello, który tak dawno nie ukazywał się w okolicy...
 Obydwaj jeźdźcy przybyli przed bramę zamkową. W mieszkaniu odźwiernego paliło się światło. Sternau zapukał; odźwierny wyszedł przed kratę bramy.
 — Któż to taki? W nocy nie otwieram.
 — Ależ Henrico, otworzysz mi chyba?
 Na dźwięk głosu Sternaua odźwierny odparł z nietajoną radością:
 — To sennor, doktorze? Już otwieram!
 Sternau wszedł z obłąkaną na ręku. Odźwierny, poznawszy hrabiankę, krzyknął przeraźliwie:
 — Na Boga! Przecież to condesa!
 — Tak, to ona. Nie wiecie, czy pokoje jej są w takim samym stanie, jak dawniej?
 — Nic się tam nie zmieniło. Mam nawet klucze od mieszkania hrabianki przy sobie, gdyż jeszcze niema nowego rządcy.
 — Bierz klucze i prowadź nas.
 — Czy mam obudzić hrabiego?
 — Nie trzeba; później. Chodźmy.
 — A może obudzić służącą condesy?
 — Czy jest jeszcze na zamku?
 — Tak. Usługuje sennorze Klaryssie, gdy ta przyjeżdża w odwiedziny.

152