Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/158

 Nagle zaniemówił z przerażenia. Do pokoju wszedł Sternau, zamykając drzwi za sobą. Cortejo przyglądał mu się w osłupieniu; ciągle jeszcze nie mógł wykrztusić ani słowa.
 — Nie poznaliście mego głosu? — rzekł Sternau tonem zimnym jak lód, ostrym jak nóż.
 — A więc to naprawdę Sternau — wyjąkał Cortejo.
 Po tych słowach, wypowiedzianych niemal szeptem, wykonał ruch ku drzwiom, chcąc się ratować ucieczką. W tej samej chwili doktór zdzielił go pięścią w głowę tak mocno, że Cortejo padł na ziemię jak worek. Po chwili Sternau związał i skneblował go podobnie, jak Alfonsa. Zamknąwszy i ten pokój, wprowadził hrabiankę do jadalni, w której zebrała się cała służba. Sędzia miejski i sołtys byli tu również.
 Zobaczywszy swą panią, służba chciała podejść do niej i przywitać ją, lecz Sternau odsunął wszystkich na bok i rzekł:
 — Czy znacie tę panią?
 — Tak — zabrzmiała jednogłośna odpowiedź.
 — Czy możecie przysiądz, kto to taki?
 Zdziwieni tem pytaniem, odpowiedzieli wszyscy:
 — Ależ naturalnie.
 — Niechaj więc sędzia powie, kim ona jest?
 — To hrabianka Roseta de Rodriganda y Sevilla — odparł alkad.
 — W takim razie, siadajcie tutaj i zaświadczcie mi na piśmie, że ta pani jest hrabianką. Niechaj wszyscy obecni potwierdzą to pisemnie.
 — Poco, w jakim celu?
 — Ludzie złej woli dybią na życie hrabianki; przy-

154