Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/162

ciekawili go bynajmniej, ale gdy mu Alimpo zaproponował szklankę wina, wypił ją z przyjemnością.
 Upłynęło około pół godziny, gdy nagle rozległ się dźwięk kopyt końskich i radosne okrzyki. Stojąca w oknie Elwira zbladła, jak chusta, załamała ręce krzyknęła:
 — Santa Madonna! To policja!
 Alimpo podszedł do okna i zawołał:
 — Corregidor z Manrezy jedzie z nimi.
 — Tak?! Doskonale — rzekł Sternau.
 — Musimy zaniechać obrony, ich jest około dwudziestu.
 — Mimo to będę walczył.
 Naraz nieznajomy podniósł się ze swego kąta ze słowami:
 — Niech się sennor nie obawia! Biorę was pod swoją opiekę.
 Stemau spojrzał na nieznajomego ze zdziwieniem i zapytał:
 — Kimże wy jesteście?
 — Waszym przyjacielem. Czy nie widzicie, że Mindrello gdzieś znikł? To mój dobry znajomek. Niedługo czekać, a sprowadzi odsiecz. Siedźcie spokojnie i porzućcie obawy.
 Alimpo i Elwira zaszyli się w najdalszy kąt izby. Sternau usiadł przy stole i, trzymając broń wpogotowiu, nasłuchiwał.
 — To oni z pewnością — odezwał się ktoś na dworze.
 — Tak, to sanie i konie hrabiego — padła odpowiedź.
 — Dostaniemy, co nam się należy.

158