Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/163

 — Zsiadać z koni. Wejść do izby! — rozkazał czyjś głos.
 Był to głos corregidora z Manrezy.
 Drzwi się otworzyły naoścież, wszedł urzędnik w towarzystwie kilku policjantów.
 — A, to pan doktór Sternau! Więc znowu się spotykamy.
 — Tak, spotykamy się — odparł Sternau z lodowatym spokojem.
 — Nie spodobała się panu Barcelona? Uciekł sennor? Bardzo żałuję. Obciążył pan sumienie nowemi przestępstwami.
 — Jakież to przestępstwa?
 — Uprowadzenie, oraz napad rabunkowy na mieszkańców zamku.
 — To brzmi groźnie — przyznał Sternau z ironią.
 — No, niech się sennor nie uśmiecha. Widzi pan te kajdany? Zakuję w nie sennora i przyprowadzę zpowrotem do Barcelony.
 — Niech pan tylko spróbuje — rzekł Sternau, powstając z miejsca.
 Urzędnik cofnął się o kilka kroków:
 — Ostrzegam pana, doktorze, że mam tu pod ręką czterech ludzi uzbrojonych i że pod domem stoi jeszcze piętnastu. Na nic się nie zda opór.
 — Tego nie przypuszczam — rozległo się z kąta.
 Nie ukrywając zdziwienia, urzędnik zapytał:
 — Kto tutaj głos zabiera?
 — Jestem przyjacielem tych ludzi — odpowiedział nieznajomy z epickim spokojem.

159