Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/165

kul przebije wam głowę. Jest nas trzydziestu, więc nikt z was nie ucieknie. A więc: raz... dwa...
 Zanim nieznajomy zdążył wypowiedzieć trzy, przedstawiciel władzy skoczył ku oknu, otworzył je i krzyknął:
 — Złożyć broń!
 Policjanci nie usłuchali, nie rozumiejąc przyczyny dziwnego rozkazu.
 — Na miłość Boską, złóżcie broń! — powtórzył urzędnik. — Złóżcie ją na sanie.
 — Dlaczego? — padło zapytanie.
 — Ponieważ jesteśmy otoczeni bandą przemytników, którzy wystrzelają nas co do nogi, jeżeli ich nie usłuchamy.
 W tej samej chwili dwudziestu przemytników wymierzyło dwadzieścia karabinów w policjantów.
 — Poddajcie się, poddajcie! — krzyknął urzędnik.
 — Czy puścicie nas wolno? — zapytał jeden z policjantów.
 — Tak.
 Policjanci złożyli broń, oddali konie i zaczęli się wymykać. Gdy nasz urzędnik sądowy chciał pójść również w ich ślady, przemytnik zatrzymał go w te słowa:
 — Stój, drabie! Mam do was mały interes.
 — O co chodzi?
 — Wkrótce się o tem dowiecie — poczem zwrócił się do Sternaua i zapytał: — Mam wrażenie, że sennor nie bardzo jest z tego pana corregidora zadowolony?
 — Wrażenie słuszne — odrzekł Sternau.
 — Czy tylko dlatego, że chciał pana teraz aresztować, czy też z innych jeszcze powodów?

161