Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/169

 — A potem?
 — Potem z pomocą mera zabierzemy hrabiego i zawieziemy do córki do Paryża.
 Mer siedział w swem biurze. Przyjął ich bardzo grzecznie:
 — Czem mogę panom służyć?
 — Pewną drobną informacją, monsieur. Kto zabronił ludziom wstępu do latarni morskiej?
 — Nic mi o tem nie wiadomo, by wstęp był wzbroniony, — odpowiedział mer.
 — Przypuszczam, że ta sprawa w każdym razie do pana należy?
 — Bezwątpienia. Od kogo pan słyszał o podobnym zakazie?
 — Od latarnika — wtrącił Mindrello.
 — Ten Gabrillon to dziwny człowiek, mizantrop. Nie lubi, kiedy go kto niepokoi.
 — Nie rozumiem, dlaczego z tego człowieka, bynajmniej nieprzeciążonego pracą, taki wygodniś. Mniejsza jednak, nie to mnie obchodzi. Podobno w latarni mieszka jeszcze jakiś starszy pan, obłąkany. Czy wie pan, któż to taki?
 — To krewny Gabrillona.
 — Krewny?
 — Tak; szwagier, czy też jakiś kuzyn.
 — Jak się nazywa, skąd pochodzi?
 — Jak się nazywa? — odpowiedział zakłopotany urzędnik. — Tego dokładnie sam nie wiem. Gabrillon zameldował go wprawdzie, ale papierów żadnych nie przedłożył.
 — Dziwne, że pan się takim meldunkiem zadowolił.

165