Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/174

 — Więc to twój krewny? — Jak się nazywa?
 — Anselmo Marcello.
 — Skąd pochodzi?
 — Z Varyssy.
 — Czy masz jego papiery?
 — Kuzyn mój przyprowadził go tutaj i obiecał przysłać papiery, ale, niestety, umarł.
 — Dowiem się w Varyssie, czy kuzyn twój istotnie tam mieszkał i czy przywiózł ci tego człowieka. No, a teraz otwieraj drzwi.
 Latarnik spełnił polecenie.
 Weszli do małej komórki. Na podłodze leżał siennik, a na nim spoczywał obłąkany. Skoro weszli, wstał i żalił się płaczliwie:
 — Ja jestem Alimpo, dobry, poczciwy Alimpo.
 — Słyszy pan? — zapytał Sternau mera.
 — Tak, to słowa, o których pan uprzedzał. Ale czy to on?
 Sternau podszedł do chorego, ujął go za ręce i rzekł z głębokiem wzruszeniem:
 — To on bezwątpienia, to hrabia Manuel. Schudł, posiwiał, ale mało się zmienił.
 Latarnik skoczył z miejsca:
 — Ten pan się myli! To żaden hrabia; to Anselmo Marcello, którego znam doskonale.
 — Milcz, oszuście! — zawołał Sternau. — Panie merze, proszę go aresztować!
 Gabrillon zapytał z udanem zdumieniem:
 — Mnie aresztować? A za cóż to? Przecież to mój krewny. Gdyby był hrabią, nie utraciłby zmysłów; osza-

170