Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/21

 — Alfred de... — mruknął capitano. — Nie znam takiego.
 — Mam nadzieję, że go nie znacie, — rzekł szyderczo notarjusz. — Ale powinniście mieć z nim na pieńku. To on zabił Juanita i Bartola. Czy puścicie to płazem?
 — O, co to, to nie! Ale dlaczego chcecie się go pozbyć?
 — Powiedziałem już: stoi mi w drodze. No cóż, podejmujecie się zachodu? Jeżeli nie, znajdę lepszych ludzi od was.
 — No, no, chciałbym to widzieć. Ale ten Francuz należy do mnie, ponieważ zabił dwóch moich ludzi. Kto mi tu w drogę wejdzie, będzie miał ze mną na birce. Zrozumiano?
 — Czy to ma znaczyć, że tego łajdaka otaczacie swoją opieką?
 — Nie; to znaczy, że zemszczę się na tym łotrze. Muszę go unieszkodliwić.
 — Innemi słowy, ma umrzeć?
 — Nie. Co do niego, noszę się z innemi zamiarami. Ale ręczę słowem, że nie będzie wam już w niczem przeszkadzał.
 Notarjusz przejrzał zamiary rozbójnika. Nie dając jednak nic poznać po sobie, rzekł:
 — Dobrze. Dam za każdego zabitego po dwieście duros, jednakże lekarz musi umrzeć, a Francuz — zniknąć.
 — Dobrze. Ale dopłacicie jeszcze pięćset za doktora i tyleż za Francuza.
 — Jesteście łotrem.
 — Trudno; muszę dbać o siebie i o swoich ludzi.

17