Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/25

 — To zupełnie zbyteczne, nie potrzebuję widzów. Mam jeszcze małą prośbę do pana porucznika.
 — Jestem na usługi — odparł de Lautreville.
 — Czy pan zna okna, należące do pokoju hrabiego?
 — Tak.
 — W takim razie proszę pana bardzo, aby pan zechciał przechadzać się pod niemi podczas operacji. Wtedy będę miał pewność, że żadne niebezpieczeństwo od zewnątrz nie grozi.
 Porucznik pojął myśl lekarza i odparł:
 — Będę moją funkcję uważał za zaszczyt.
 — To mi dopiero zaszczyt — rzekł zgryźliwie Alfonso. — To wstyd i hańba być psem podwórzowym pierwszego lepszego lekarza!
 Mariano podszedł do Alfonsa i zapytał:
 — Czy pan odwoła natychmiast te słowa?
 — Nie — odparł Alfonso z gniewem. — Powtarzam raz jeszcze: to wstyd i hańba!
 — Dobrze: w takim razie zażądam odpowiedzi, na jaką gentleman zasługuje.
 — Pan — gentlemanem? Pan przecież jest...
 Nie mógł mówić dalej, gdyż notarjusz położył mu rękę na ustach.
 — Ależ hrabio — rzekł Cortejo — nie miejsce i pora do tego rodzaju rozmów.
 — I ja jestem tego samego zdania — rzekł Sternau. — Jeżeli panu potrzebny sekundant, panie poruczniku, jestem do pańskich usług. A teraz, moje panie i pan, poruczniku, proszę za mną.
 Wszyscy czworo odeszli w milczeniu.

21