Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/28

chołku drzewa wronę. Zdjął więc strzelbę z ramienia i zaczął celować:
 — Doskonały cel. Pluto, Pollux, aport!
 Już miał wystrzelić, gdy usłyszał obok siebie słowo: łotrze!
 Mariano skoczył do niego, chwycił jedną ręką za gardło, drugą zaś wytrącił mu strzelbę. Alfonsowi pociemniało w oczach, padł na ziemię.
 Na widok tej sceny podbiegła służba, wśród której znajdował się rządca.
 — Chciał strzelać — biadał Alimpo. — Chciał przeszkodzić doktorowi w operacji. To samo mówi moja Elwira. Cóż z nim poczniemy? Czy umarł?
 — Nie. Stracił tylko przytomność.
 — Szkoda byłoby panicza — dodał Alimpo tonem, który zdradzał, że co innego mówi, a co innego myśli.
 — Już ja się nim zajmę i postaram, by nie przeszkadzał, — rzekł Mariano.
 Po tych słowach wziął Alfonsa na ręce i zaniósł do piwnicy zamkowej, którą zamknął na klucz.
 Włożywszy klucz do kieszeni, wrócił się na swój posterunek.
 W kilka chwil potem hrabianka wezwała Elwirę do pokoju hrabiego. Hrabia siedział w głębokim fotelu. Sternau przewiązywał mu opaskę przez oczy.
 — Proszę teraz zasłonić wszystkie okna — rzekł. — Dotychczas potrzebne mi było światło, teraz trzeba nawet ściany zasłonić.
 W pokoju unosił się zapach chloroformu. Twarz hrabiego była trupio blada. Zapytał cichym głosem:
 — Doktorze, czy się udało? Czy mogę mieć nadzieję?

24