Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/29

 — Tak. Ale musi hrabia być zupełnie spokojny. Jutro będzie można powiedzieć coś więcej.
 Hrabia westchnął.
 Roseta szepnęła doktorowi, tak, aby ojciec nie słyszał:
 — Niech mi pan powie szczerze: operacja się udała?
 Odpowiedział również szeptem, promieniejąc radością:
 — Tak, udała się.
 — Więc odzyska wzrok?
 — Tak; ale chwilowo ani słowa więcej. Radość mogłaby obrócić wniwecz moje zabiegi.
 Hrabianka nie mogła zapanować nad sobą. Mimo obecności przyjaciółki i Elwiry ucałowała Sternaua w same usta.
 Elwira omal nie krzyknęła na ten widok. Opanowała się jednak, szepcąc tylko do siebie:
 — To dopiero ucieszy się mój Alimpo, gdy mu opowiem całą historję.
 Miss Amy była również zdumiona.
 Sternau wyszedł na chwilę z pokoju, by pomówić z porucznikiem.
 — Więc już po wszystkiem, doktorze? — zapytał Mariano. — Nie pytam wcale, czy się operacja udała, mówią mi o tem pańskie uśmiechnięte, radosne oczy.
 — Wszystko poszło lepiej, niż się spodziewałem, ale przed chorym trzeba jeszcze zachować milczenie. Cóż to za strzelbę trzyma pan w ręce?
 — Strzelba należy do don Alfonsa. Odebrałem mu ją — odparł ponuro Mariano.
 — Co się stało? Niech pan opowiada.

25