Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/33

cudowne róże. Dziś trzeba ściąć najpiękniejsze, tak powiada mój Alimpo.
 — Cóż to za dzień niezwykły? — zapytał Sternau.
 — Jakto? Pan nie wie? Dziś przecież imieniny naszej drogiej hrabianki.
 — Prawda. Trzeba jej będzie złożyć życzenia.
 — Wstała już dawno. Hrabia Manuel też już się zbudził i polecił mi przynieść najpiękniejsze róże dla condesy.
 — Nic mi o tem nie mówił — rzekł Sternau.
 — Podarunki przyszły wczoraj. Niech pan pójdzie ze mną, ułożymy w pokoju kwiaty.
 Gdy wszystko zostało przez Elwirę i doktora przygotowane w pokoju hrabiego, posłano po Rosetę. Sternau chciał wyjść, ale hrabia zatrzymał go słowami:
 — Niechże pan zostanie, doktorze; będę miał podwójną przyjemność.
 Hrabianka weszła. Była ubrana w skromną białą suknię. Zobaczywszy podarunki i kwiaty, podziękowała ojcu, tuląc się do niego serdecznie.
 — Elwira powiedziała mi, że i pan przyłożył się do tej miłej niespodzianki. Dziękuję panu — rzekła do doktora.
 Sternau ucałował jej rękę ze słowami:
 — Ależ to drobnostka; jeżeli pani jednak pozwoli, to uczczę dzień dzisiejszy czemś, co powinno jej sprawić istotną, głęboką radość.
 Z rumieńcem na twarzy odrzekła:
 — Każdy dar z pańskiej ręki, choćby najmniejszy, będzie dla mnie cenny.
 — W takim razie spróbuję. W imię Boże!
 Sternau podszedł do hrabiego.

29