Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/35

 — Tak, — rzekł wreszcie — tak sobie pana wyobrażałem. Nigdy nie potrafię się panu odwdzięczyć, ale proszę pamiętać, że jestem i będę wdzięczny sennorowi przez całe życie.
 Po tych słowach wziął go w ramiona i ucałował jak własne dziecko.
 — A teraz chciałbym zobaczyć pozostałych — poprosił.
 — Na dzisiaj niechaj to wystarczy — rzekł doktór. — Trzeba odpocząć przez południe.
 — Czy nie mogę teraz zobaczyć mego syna?
 — Nie — odparł Sternau, któremu nagle pewna myśl strzeliła do głowy. — Hrabia zobaczy wszystkich pozostałych o zmroku, gdy promienie słoneczne nie będą już tak silne. Proszę bardzo i tym razem być mi posłusznym.
 — Cóż robić, słucham pana, doktorze. Ale niechaj radość nie będzie tylko moim udziałem. Postaraj się o to, Roseto, aby cały zamek się cieszył. Niech dzisiaj będzie wielkie święto. Niechaj każdy na zamku przedstawi tobie swe życzenie, a postaram się spełnić każde. Domownicy moi otrzymają dziś dodatkową pensję miesięczną.
 Hrabia przerwał na chwilę, zamyślił się, poczem zapytał lekarza:
 — Czy ma pan krewnych?
 — Mam matkę i siostrę.
 — Gdzie mieszkają?
 — W Moguncji.
 — Czy uważa pan, że mogę czytać?
 — Teraz jeszcze hrabia nie powinien.

31