Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/39

 — Czy nie potrzebuje pan marynarza?
 — Przydałby się. A cóż to za człowiek?
 — Człowiek, którego mógłby pan zgubić po drodze.
 — Aha, zgubić w wodzie, nieprawdaż? — rzekł Landola ze znaczącym uśmiechem.
 — Wszystko jedno gdzie; może pan go zostawić nawet na lądzie. Człowiek ten w żadnym wypadku nie powinien jednak wrócić do Hiszpanji.
 — Podobnie jak wtedy don Fernando de Rodriganda?
 — Ciszej... — zasyczał notarjusz przerażony. — Gotów nas kto podsłuchać. Proszę nie wymieniać tego nazwiska. Przecież don Fernando — umarł...
 — Tak, zginął. Na to mogę przysiąc. Kimże jest ten nowy marynarz?
 — Udaje oficera, a jest właściwie awanturnikiem.
 — Świetnie, takich to ludzi najbardziej sobie chwalę. Gdzież jest ten człowiek?
 — Na zamku Rodriganda.
 — Aha. Jakże go pan tutaj dostarczy?
 — Będzie go sennor musiał sam sprowadzić.
 — Dobrze. Czy silny?
 — Bardzo.
 — I dzielny?
 — Jeszcze bardziej.
 — Czy będzie się bronił?
 — Jestem tego pewien.
 — No, jakoś dam sobie radę. Ile za to dostanę?
 — A ile pan żąda?
 — Trzysta duros za potajemne wykradzenie bez hałasu i bez możliwości powrotu.
 — Zgadzam się, choć wiem, że przy sprzedaży

35