Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/44

 — Kto tu śmie stroić żarty ze mnie? Pan nie jest moim synem.
 — Ależ ojcze, czy nie poznajesz mego głosu?
 — Znam ten głos, — rzekł hrabia — ale już wtedy, gdy go usłyszałem po raz pierwszy, nie chciałem wierzyć, że to głos mego syna. Kimże ma być ten drugi młodzieniec?
 — To porucznik de Lautreville — odrzekł Sternau.
 — Poruczniku de Lautreville, czy to prawda?
 W duszy Mariana toczyła się walka. Odparł jednak:
 — Tak jest, ekscelencjo.
 Hrabia wydał głębokie westchnienie, podobne raczej do jęku. Odwróciwszy się do Alfonsa i porucznika, osunął się w fotel.
 — Roseto, powiedz obydwu panom, że mogą odejść. Niechaj tylko doktór Sternau pozostanie przy mnie.
 Alfonso i Mariano odeszli.
 Alfonso udał się do pokoju Klaryssy, w którym oczekiwał go również Cortejo. Notarjusz zapytał niecierpliwie:
 — No i co?
 — Nie chce mnie znać. Pragnął uściskać porucznika.
 — Porucznik był razem z tobą?
 — Tak.
 — Do kroćset! Czyżby to było uplanowane? Jakże się hrabia zachował wobec niego?
 — Jak wobec własnego syna.
 — A skoro go wyprowadziłeś z błędu?
 — Wtedy kazał nam obydwu oddalić się z pokoju. Sternau został przy nim.
 — Czyżby ten doktór przeklęty coś przeczuwał, coś

40