Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/46

 — Tak, pani, — odparł Lautreville po chwili milczenia.
 — Czy nie mogę się dowiedzieć o tej tajemnicy?
 — Nie teraz.
 — Nie ma pan do mnie zaufania?
 — Ależ przeciwnie. Są jednak sprawy, które trudno wyznać nawet samemu sobie.
 — Ale później dowiem się tajemnicy?
 — Tak, dowie się pani, jeżeli... — tu urwał.
 — Jeżeli?
 — Jeżeli wolno mi będzie zobaczyć panią jeszcze.
 — Dobrze. Będę na pana czekała.
 — Jak długo, miss Amy?
 Kładąc mu główkę na piersi, wyszeptała:
 — Dopóki żyć będę.
 Utonęli w długim uścisku. Wyrwawszy się z niego, Amy poprosiła porucznika, by ją odprowadził do jej pokojów. Pożegnawszy się z miss Dryden, Mariano wolnym krokiem powracał do siebie.
 Zatopiony w marzeniach o swem ogromnem szczęściu, wszedł do mieszkania. Zapaliwszy światło, zaryglował drzwi, prowadzące na korytarz, i udał się do sypialni. Zaledwie zdążył ujść w ciemności parę kroków, gdy otrzymał dwa tak potężne uderzenia pięścią w skroń, że padł zemdlony, nie wydawszy nawet jęku.
 — Światła! — rzekł kapitan do swoich ludzi. — Obejrzymy sobie chłopaczka.
 Barczysty marynarz zapalił światło.
 — O, to chłopak elegancki i delikatny, a przytem podobny do kogoś, kogo znam dobrze, tylko nie mogę sobie narazie przypomnieć do kogo właściwie. Zakneblujcie usta, zawińcie go w płótno żaglowe i dobrze zawiążcie

42