Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/47

węzeł, aby pakuneczek był piękny, a nie sprawiał nam kłopotu.
 Po chwili ktoś zapukał do drzwi. Kapitan otworzył. Do pokoju wszedł notarjusz.
 — Macie go? Czy się bronił?
 — Tego tylko brakowało. My, wilki morskie, mamy twarde łapy.
 — Nie odzyskał jeszcze przytomności?
 — Przekonamy się później. — Czy możemy stąd odejść? Na dworze będzie swobodniej.
 — Chodźcie.
 Wyszli temi samemi tylnemi schodami i dotarli do powozu, nie spotkawszy nikogo. Dwaj ludzie, którzy nieśli porwanego, teraz złożyli go na ziemi. Notarjusz wyciągnął latarkę, nie mógł bowiem odmówić sobie rozkoszy ujrzenia ofiary i rzucenia jej przy rozstaniu kilku słów szyderczych.
 Światło latarki padało na twarz jeńca, który oczy miał otwarte szeroko.
 — Nie śpisz, kochanie? — zapytał notarjusz szyderczo. — Rachunek nasz zamknięty. Teraz nie będziesz mógł nikomu szkodzić. Bądź zdrów i pamiętaj o mnie!
 Po tych słowach uderzył bezbronnego pięścią w twarz, dając polecenie, aby przeniesiono go do powozu. Podczas gdy marynarze wykonywali rozkaz, kapitan pytał notarjusza na uboczu
 — Czy ma zginąć?
 — Tak; to będzie najodpowiedniejsze.
 — W takim razie utracę część zysku.
 — Niech pan sobie potrąci jeszcze dwieście duros.
 — No, to co innego. Za taką cenę można rzecz za-

43