Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/51

 — Tak. Mają w tym kierunku instynkt wrodzony. Każde ziarnko piasku, każde źdźbło trawki, każda gałązka jest dla tych ludzi drogowskazem.
 — Czy pan orjentował się również z tych śladów?
 — Byłem do tego zmuszony — odparł Sternau.
 — Więc był pan sławnym poszukiwaczem ścieżek, pędził pan żywot romantyczny?
 Ukłoniwszy się, odparł z uśmiechem:
 — Do usług.
 — Chciałabym mieć sposobność podziwiania takiego strzelca prerji.
 — Przypuszczam, że spotka pani takiego człowieka w Meksyku, chociaż i tutaj, w tej chwili, widzę coś, co mogłoby się stać punktem wyjścia pewnych poszukiwań.
 Podczas ożywionej rozmowy, którą prowadzili, doszli do miejsca, w którem zamek graniczył ze wsią. Oko przeciętnego śmiertelnika nie odkryłoby w piasku śladu stóp, ale wyćwiczony wzrok Sternaua pozwolił mu stwierdzić, że przechodziła tędy gromada ludzi.
 — Nie widzę nic — rzekła Angielka, pochylając się ku ziemi.
 — Wierzę, panno Amy. Trzeba wzroku dzikiego Indjanina, albo wprawnego strzelca prerji, aby odkryć, że po tej dróżce chodzili dziś w nocy ludzie.
 — W nocy? To wygląda na awanturniczą przygodę.
 — Dlaczegóż myśleć zaraz o przygodzie? — to mówiąc Sternau ujął Amy za rękę. — Niech pani nie rusza się, mogłaby pani zatrzeć ślady. — Po tych słowach schylił się i dodał: — Niech pani spojrzy. Czy widzi sennorita odciski palców?
 Nachyliła się również i po dłuższej chwili rzekła:

47