Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/53

 — Tak, to jedna sprawa. A teraz druga, ciekawsza. Tędy przechodzili dwaj ludzie, jeden po drugim. Czy pani widzi, że obcasy ich nóg pozostawiły głębsze ślady, aniżeli stopy?
 — Tak, widzę.
 — Ci dwaj stąpali więc mocniej i ciężej, aniżeli reszta; mieli zapewne jakiś wielki ciężar. Pójdźmy dalej.
 Podążał wciąż śladami, po chwili jednak przystanął i rzekł ze zdumieniem:
 — Aha, tutaj zatrzymał się jakiś powóz.
 — Czy być może? Cóżby tutaj w zaroślach robił powóz?
 — Tu jest granica parku. Czy pani widzi ślady kopyt? Powóz zaprzężony był w parę koni. Obok niego położono ciężar, który nieśli ci dwaj ludzie.
 Sternau się schylił, aby dokładnie przypatrzeć się odciskom ciężaru. Trudno było w mchu znaleźć jakieś ślady. Nagle wzrok jego padł na rosnącą obok tarninę; wyrwał jedną z darni i, podniósłszy ją do góry, zbladł jak trup. Po chwili zawołał:
 — Czy pani wie, co to za ciężar zniesiono z zamku i umieszczono w powozie?
 — Przeraża mnie pan — szepnęła Amy. — Cóż to takiego?
 — To był człowiek. Niech pani popatrzy na kolor włosów, które znalazłem w tarninie. Długie są i czarne, przypominają włosy porucznika de Lautreville. To z pewnością włosy mężczyzny.
 Teraz twarz Angielki powlokła się bladością.
 — Włosy porucznika? — zawołała. — Stało się z pew-

49