Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/62

 — Alimpo? A-lim-po? — zapytał hrabia, jakby sobie coś przypominając. Wstał, zrobił kilka kroków i dodał: — Ach tak, Alimpo. Ja jestem Alimpo, teraz wiem: Alimpo to ja!
 Błędne oczy hrabiego zaczynały nabierać normalniejszego wyrazu. Chodził po pokoju, nie patrząc na rządcę, i mruczał naprzemian wesoło, naprzemian smutnie:
 — Tak, teraz wiem, Alimpo to ja. Imię moje Alimpo.
 Przerażenie rządcy dosięgło zenitu. Pobiegł czem prędzej do swojej Elwiry, zajętej prasowaniem bielizny.
 — Elwiro! — zawołał, ledwie chwytając oddech.
 — Co się stało? — zapytała.
 — O, moja Elwiro!
 Podniosła oczy i, zobaczywszy przerażoną twarz męża, z wielkim hałasem opuściła na ziemię rozżarzone żelazko.
 — Na Boga! — krzyknęła. — Co się stało? Wyglądasz mi okropnie!
 — Tak, tak, muszę wyglądać okropnie. Pomyśl sobie: hrabia... oszalał!
 Elwira otworzyła szeroko usta, nie mogła jednak wydobyć ze siebie ani słowa.
 — Tak, oszalał, kompletnie oszalał — dodał Alimpo.
 Elwira odzyskała wkońcu mowę. Rzekła tonem ostrym i niezadowolonym:
 — Toś ty oszalał, mój drogi!
 — Ja? — zapytał, opanowując gniew. — Wypraszam sobie takie żarty, moja Elwiro. Hrabia oszalał naprawdę.
 — Co? Któż ci to powiedział?
 — Nikt; widziałam na własne oczy.

58