Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/63

 — Nie wierzę.
 Tego już było za wiele naszemu rządcy. Biorąc pod ramię swą pulchną małżonkę, zaprowadził ją do pokoju hrabiego.
 Hrabia chodził jeszcze ciągle po gabinecie, bełkocąc:
 — Tak jest, nazywam się Alimpo.
 Wyraz twarzy hrabiego nie pozostawiał już teraz żadnych wątpliwości.
 Elwira, zobaczywszy go, załamała ręce i zawołała:
 — Na Boga, więc to prawda! Postradał zmysły...
 Po tych słowach opadła bezwładnie na fotel.
 Hrabia, usłyszawszy jej głos, zwrócił na nią swój szklany, niesamowity wzrok.
 — Oszalałem? — zapytał. — Ja, ja, Alimpo?
 — Biegnij prędko po hrabiankę — zawołała Elwira, zwracając się do męża.
 Alimpo znalazł hrabiankę w pokoju Angielki. Po jego twarzy poznała Roseta, że przynosi nieszczególną nowinę.
 — Co się stało, mój Alimpo?
 — Spokoju, droga hrabianko, — rzekł Alimpo, drżąc na całem ciele.
 — Mówże pan, co się stało?
 — Coś strasznego, coś okropnego!
 Roseta podbiegła do Alimpa i zaczęła szarpać go za ramię.
 — Ktoś oszalał — wyjąkał Alimpo.
 — Któż taki?
 — Droga hrabianko, proszę mi wybaczyć, że jej sprawię ból tak straszliwy. Mówię o hrabi Manuelu.

59