Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/64

 — O moim ojcu? — zapytała zdumiona Roseta.
 — Tak.
 Roseta, uśmiechnąwszy się, odparła:
 — Drogi Alimpo, mam wrażenie, że jesteś w wielkim błędzie.
 — O nie. Don Manuel oszalał naprawdę. Moja Elwira widziała to na własne oczy. Jest jeszcze przy nim.
 — Jakże się objawia to szaleństwo? — zapytała Roseta, ciągle jeszcze się uśmiechając.
 — Gdy wszedłem do pokoju, hrabia leżał w kącie, skulony jak kot. Oczy miał błędne, przerażone. Płakał i jęczał, prosząc, bym mu nic złego nie robił. Zapomniał kim jest, teraz zaś uważa się za mnie, za rządcę Alimpo.
 Roseta chwyciła nagle swą przyjaciółkę za rękę i pociągnęła za sobą. Alimpo poszedł za niemi.
 Gdy weszli do pokoju hrabiego, Elwira jeszcze ciągle siedziała nieruchomo w fotelu; hrabia zaś chodził po pokoju i ustawicznie powtarzał te same słowa.
 Zobaczywszy ojca, Roseta stanęła jakby rażona piorunem. Pociemniało jej w oczach, zabrakło tchu; padła napół przytomna w objęcia przyjaciółki. Po chwili wyrwała się z nich i podbiegła do ojca.
 — Ojcze, na miłość Boską, co tobie? — zawołała.
 Hrabia stanął i popatrzył na nią błędnym wzrokiem.
 — Co mi jest? — zapytał. — Nie wiem. Wiem tylko, że jestem Alimpo.
 Wypowiedział te słowa wolno i bezdźwięcznie.
 — Ojcze mój — jęknęła, rzucając mu się na szyję. — Co się stało? Jesteś chory? Nie poznajesz mnie?

60