Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/68

 — Doskonale? Nie przypuszczam, aby zaszło coś nieprzyjemnego.
 — Nie. Chciałem tylko powiedzieć, że ktoś widział pański powóz i przeczuwa, kogo porwaliśmy. Za godzinę przybędzie do Barcelony. Jedzie pańskiemi śladami.
 — Doskonale. Niech wskoczy do wody i płynie za mną. Czy ma sennor czas do ostatecznego rozrachunku?
 — Tak.
 — W takim razie za kwadrans odbijam od brzegu.
 — Co z naszym jeńcem?
 — Czuje się doskonale. Leży na dole, pod pokładem; dotychczas nie pozwoliłem mu ani mówić, ani jeść, ani pić.
 — Musi umrzeć, tak brzmi nasza umowa.
 — Może pan być spokojny. Chodźmy do kajuty.
 Po upływie pół godziny Cortejo został na lądzie, a statek „La Péndola“ podniósł kotwicę i rozwinął żagle. — — —
 Opuściwszy zamek, Sternau jechał czas jakiś śladami powozu po szerokiej szosie, prowadzącej z Leridy do Barcelony, dopóki ślad ten nie zaginął. Na szczęście jednak, właśnie w tem miejscu, gdzie Sternau ślady zagubił, doglądał pastuch trzody owiec. Ponieważ miał ze sobą coś w rodzaju taczki, pokrytej daszkiem, należało przypuszczać, że noc spędza w polu. Sternau podjechał do niego i zapytał:
 — Czy spałeś tu nocy ubiegłej?
 — Tak.
 Lekarz wcisnął mu w rękę srebrną monetę i zapytał:
 — Czy był w nocy wielki ruch na szosie?

64