Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/69

 — Nie. Tylko jeden powóz przejeżdżał w kierunku Rodriganda.
 — O której godzinie?
 — Mniej więcej o północy, a może i wcześniej.
 — Czy powrócił tą samą drogą?
 — Tak. W jakie dwie godziny później.
 — Kto powozem jechał?
 — Siedziało w nim kilku mężczyzn.
 — Czy znasz którego z nich?
 — Nie.
 — Czy powóz był zaprzężony w muły?
 — Nie; w konie. W jednego kasztana i jednego siwka.
 — Czy nie widziałeś, jak byli ubrani ludzie w nim siedzący?
 — Mam wrażenie, że mieli bluzy i czapki marynarskie.
 — Dziękuję ci. Szczęść Boże.
 Sternau ruszył w dalszą drogę. Po drodze zatrzymywał się we wszystkich oberżach i wypytywał o przejeżdżający powóz; nie przydała mu się jednak żadna z tych informacyj, powodowały jedynie zwłokę w podróży. Nareszcie, po jakichś trzech godzinach, przybył do samotnie położonej oberży, przy której stała większa ilość żłobów na znak, że można tu zajeżdżać z końmi. Zsiadł z wierzchowca, przywiązał go, i, wszedłszy do izby, kazał sobie dać szklankę wina. Gospodarz, staruszek uprzejmy i rozmowny, rozpoczął pogawędkę o pogodzie i o tysiącu innych nudnych spraw. Wreszcie zapytał:
 — Gdzie pan stąd jedzie?
 — Może do Barcelony.
 — Interesa, co?

65