Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/70

 — Szukam powozu, który powinien był tędy przejeżdżać.
 — Powóz? Może widziałem ten powóz. Siedzę często przy oknie. Cóż to za powóz?
 — Zaprzęgnięty był w kasztana i siwka, siedziało w nim paru mężczyzn, ubranych po marynarsku.
 — Aha, kiedyż tędy jechał?
 — Powóz przejeżdżał w kierunku zamku na jakieś trzy godziny przed północą; wracał około pierwszej.
 — Doskonale. Rozumiem.
 — Czy widzieliście ten powóz?
 — Nie. Ale ludzie nim jadący jechali na zamek; zatrzymali się u mnie.
 — Daję złotego dukata, jeżeli się dowiem, do kogo powóz należy.
 Staruszek aż się oblizał na myśl o dukacie.
 — Niech go pan da — rzekł, uśmiechając się. — Dowie się sennor daleko więcej, aniżeli żądał. Otóż, powóz należy do pewnego oberżysty w Barcelonie. Mogę na to przysiąc.
 — Czy oberżysta jechał nim.
 — Ale skądże! Z Landolą niebezpiecznie zaczynać.
 — Któż to jest ten Landola?
 — Kapitan morski. Statek jego nazywa się „La Péndola“.
 — Cóż ten człowiek robił w powozie?
 — Siedział na koźle, powoził nim. Jeździł zapewne na zamek do sennora Gasparina Cortejo.
 — Ci dwaj się znają?
 — Oczywiście. Wspólnie prowadzą interesy, o których ludzie mówią rozmaicie. Ten Landola, który na-

66