Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/72

 — Czy coś nagłego?
 — Don Manuel ciężko zachorował.
 — Czy to możliwe? Na oczy?
 — Nie. Tutaj.
 Goniec wskazał na głowę, tak, by nie spostrzegł tego właściciel oberży.
 — Wypij prędko szklankę wina, wracamy.
 Po drodze Sternau dowiedział się, że notarjusz opuścił zamek. Zapytał gońca:
 — Czy możesz chwilowo nie wracać do Rodriganda?
 — Mogę, sennor.
 — Czy chcesz w mojej sprawie pojechać do Barcelony?
 — Pojadę chętnie.
 — Dowiedz się tam w porcie, którego dnia ma wyruszyć w drogę statek Landoli „La Péndola“.
 — Dobrze.
 — Niech się jednak za żadną cenę nie dowie Gasparino Cortejo o celu twojej podróży. Pamiętaj o tem, gdybyś go miał spotkać w Barcelonie. Dostaniesz sowitą zapłatę, gdy sprawę załatwisz.
 Goniec pogalopował w kierunku Barcelony.
 Drogę, do której trzeba normalnie trzech godzin, Sternau odbył w przeciągu jednej godziny. Gdy przybył na zamek, pierwszą osobą, którą spotkał przy bramie, był Alimpo.
 — Hrabia zupełnie postradał zmysły — rzekł Alimpo do Sternaua zrozpaczonym głosem.
 — To niemożliwe. Gdzież się znajduje?

68