Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/80

 — A nadzwyczajny?
 — To zależy od stanu jego i bogactwa.
 — Naprzykład hrabia?
 — Caramba! Nie chcesz chyba...
 Zarba przerwała, wskazując ręką w kierunku zamku.
 — Dlaczegóżby nie?
 — Zabójstwo, czy porwanie?
 — To jeszcze niezdecydowane. A cena?
 — To również jeszcze niezdecydowane — rzekła z uśmiechem. Przyjeżdżamy właśnie od strony zamku.
 — Cóż tam nowego?
 — Hrabia miał jakiś atak.
 — Co za atak?
 — Nie wiem. Ludzie tylko mówili, że jakiś tam doktór Sternau go uleczy.
 — To mu się nie uda.
 — Mam wrażenie, że macie coś wspólnego z tym wypadkiem hrabiego.
 — Pah! Zapamiętaj sobie dobrze to nazwisko: Sternau. Może go dziś jeszcze poznasz. Czy masz czas dzisiaj wieczorem? Czy możesz przyjść do parku?
 — Dobrze. Gdzie mam przyjść?
 — Będę czekał pod dębem.
 — Pod tym samym, pod którym spotykaliśmy się dawniej? Dobrze, przyjdę.
 — Liczę na ciebie. Adios.
 Rozmowa toczyła się w cztery oczy, gdyż cyganie szanowali swą przywódczynię i nigdy jej nie przeszkadzali przy poufnych konferencjach. Teraz, gdy Cortejo odszedł, całe towarzystwo otoczyło cygankę. Cortejo, dosiadając konia, rozdał dorosłym cały swój ty-

76