Strona:Karol May - Cyganie i przemytnicy.djvu/84

 — Nie. Wyświadczył nam tyle dobrego; powinniśmy mu być wdzięczni.
 — Ale trzy tysiące?
 — Pomyślałem o tem — szepnął cygan tajemniczo. — Słyszałem dziś w Loriba, że jutro ma się tam odbyć pogrzeb piekarza.
 — Aha, rozumiem.
 — Wykopiemy piekarza...
 — Ubierzemy go w suknie hrabiowskie...
 — I strącimy trupa ze skały.
 — Tak będzie najlepiej. A co uczynimy z hrabą?
 — Ukryjemy go. Może to nam przynieść w przyszłości sporo pieniędzy.
 — Ukryjemy? Ale gdzie?
 — U przyjaciela mego, Gabrillona, w latarni morskiej.
 — To dobra myśl. Żywa dusza tam nie zagląda, nikomu do głowy nie wpadnie szukać hrabiego.
 — A więc zgoda na mój plan?
 — Zgoda. Ten Cortejo będzie nam musiał jeszcze dopłacać nielada sumki. — —
 Gdy następnego dnia porucznik nie zjawił się, na całym zamku zapanowało przekonane, że spotkał go jakiś nieszczęśliwy wypadek. Sternau uważał, iż chwilowo należy milczeć; zgodził się nawet na wysłanie listu do Paryża celem zasiągnięcia informacji o poruczniku. Sternau całą swą uwagę i cały swój czas poświęcił teraz hrabiemu Manuelowi.
 Hrabia znajdował się w stanie zupełnego wyczerpania. Przyjmował wprawdzie pokarm, szeptał od czasu do czasu, że jest rządcą Alimpo, to były wszakże jedyne oznaki życia.

80