Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/101

 Wziął z ręki starca długą, płonącą pochodnię. Ujrzawszy kto idzie za Cortejem, vaquero zawołał zdumiony:
 — Sennorita Józefa! Co za dziwo!
 Józefa nie zwracała uwagi na zdumienie vaquera. Poszła na górę razem z ojcem.
 Pedro Arbellez zbudził się oczywiście na odgłos strzałów. Wyskoczywszy z łóżka, zapalił światło. Ponieważ strzały padały gęsto, był przekonany, że to poważna utarczka. Śpiesznie narzucił ubranie. Chciał właśnie opuścić pokój, gdy we drzwiach stanęła Marja Hermoyes.
 — Ach, sennor, cóż się stało? — zapytała zatrwożona.
 — Nie wiem — odparł.
 — To przecież bitwa; słyszycie okrzyki?
 — Bitwa? Z kimże mieliby walczyć Francuzi? Któżby napadał na hacjendę? To z pewnością jakieś nieporozumienie.
 — Na Boga! Czy słyszycie ten krzyk?
 — Santa Madonna! To krzyk człowieka, któremu śmierć zagląda w oczy.
 — Teraz znowu ktoś krzyknął, słyszycie?
 — Słyszę kroki na schodach. Kto to być może?
 Hacjendero chciał wyjść, lecz w tejże chwili ktoś otworzył drzwi. Stanęły w blasku pochodni dwie osoby.
 — Cortejo! — zawołał Arbellez przerażony.
 — Józefa — krzyknęła Marja Hermoyes, poznając ją mimo przebrania.
 Cortejo trzymał w ręku nabity pistolet, Józe-

95