Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/108

 — Jednego nazywali sennor mandatario, drugiego sennor advocatore, trzeciego sennor secretario.
 — Wymieniłaś tylko piastowane przez nich godności. Czy któryś z tych ludzi zabrał testament?
 — Tak jest. Sennor mandatario. Żegnając się z sennorem Arbellezem, oświadczył, iż testament będzie przechowany w bezpiecznem miejscu.
 — Może któryś ze służących, lub vaquerów zna tego człowieka?
 — Nie, nikt go nie zna.
 — Od tego czasu nie było go tutaj?
 — Nie.
 Cortejo huśtał się przez cały czas w hamaku, nie odzywając się ani słowem. Zabrał głos dopiero teraz:
 — Zostaw to, Józefo! Na tej drodze nie dowiesz się niczego. Arbellez musi sam wszystko wyznać. Zamkniemy go w piwnicy. Głód i pragnienie otworzą mu usta. Powie wtedy, gdzie przechowuje akt kupna, wystawi nawet na nasze żądanie pisemną prośbę, aby nam akt ten wydano.
 — Chcesz czekać, póki go nie zmoże głód i pragnienie?
 — Tak. Czy znasz lepszy środek?
 — Oczywiście. Mam nadzieję, że mi zostawisz zupełną swobodę działania.
 — Muszę wiedzieć, jaką postać przybierze ta swoboda.
 — Dowiesz się o wszystkiem. Muszę jednak postawić jeszcze jedno pytanie temu panu.
 Zwróciła się do Arbelleza i zapytała:

102