Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/109

 — Czy mandatario ma naprawdę wasz testament?
 — Tak jest.
 — Skąd pochodzi ten człowiek, gdzie mieszka?
 — Tego się nie dowiecie. Nieszczęścia, których doświadczyłem, nauczyły mnie ostrożności. Przeczuwając, że niejedna klęska spotka mnie jeszcze w życiu, prosiłem tych trzech panów, aby nikomu nie mówili, kim są. Spełnili moje życzenie.
 — Czy ten sam mandatario przechowuje akt kupna hacjendy?
 — I tego nie powiem.
 — Dowiem się za kilka dni, każę was bowiem zamknąć i morzyć głodem, dopóki nie zaczniecie gadać. Pytam więc po raz ostatni!
 — Zamknijcie. Nic nie powiem — odparł starzec. — Dziwię się, że ziemia was nie pochłonie!
 — Słyszałeś, ojcze? — rzekła Józefa ponuro. — Trzeba go będzie naprzód wychłostać.
 — Pocóż się z tem spieszyć, moja droga? Spróbujmy najpierw uśmierzyć go głodem.
 Józefa podeszła do drzwi, otworzyła i przywołała dwóch Meksykan.
 — Trzeba tych dwoje zamknąć w piwnicy — rzekła. — Zwiążcie ich!
 Meksykanie spojrzeli, po sobie. Jeden rzekł:
 — Dobrze. Chciałbym jednak zwrócić waszą uwagę, sennorita, że nie jesteśmy pani sługusami.
 Ściągnęła groźnie brwi.
 — Kimże w takim razie jesteście? — zapytała szorstko.

103