Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/110

 — Obiecaliśmy walczyć za waszą sprawę, ale do usług tego rodzaju wcaleśmy się nie zobowiązywali.
 — Zapłacę za nie osobno.
 — To inna sprawa. Ileż ofiarujecie, sennorita?
 — Złotego talara na każdego.
 — Wystarczająca kwota. Zapomina pani jednak, że otrzymaliśmy rozkaz stać wpogotowiu przed drzwiami. Tymczasem inni plondrują dom, a nam nie dostaną się łupy.
 — Uważacie więc, żeście powinni otrzymać jakieś odszkodowanie? Jeżeli będziecie posłuszni, nie zrobię wam krzywdy.
 — Ile otrzymamy, sennorita?
 — Zobaczę, jak wielkie będą łupy waszych towarzyszy. Nie kłopoczcie się; będziecie ze mnie zadowoleni.
 Meksykanie związali ręce i nogi Arbelleza i Marji Hermoyes, nie spotykając się ze sprzeciwem.
 Arbellez nie ruszał się wcale. Pod wpływem rozpaczy i wzburzenia, schorzały starzec zemdlał.
 — Nie żyje? — zapytała chłodno Józefa.
 — Zobaczę, przekonam się.
 Po tych słowach jeden z Meksykan nachylił się nad hacjenderem, przybliżył twarz do jego ust i rzekł po chwili:
 — Nie umarł; oddycha jeszcze.
 — Oto zadatek.
 Józefa wyciągnęła z jedwabnej torebki dwa złote talary.
 — Dziękuję, sennorita, — rzekł Meksykanin. — Cóż mamy z nim uczynić?

104