Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/12

byłego garrotteur’a, ale czy nie zniszczy jej to pod względem moralnym?
 Sternau w milczeniu podziwiał byłego zbrodniarza, obdarzonego tak niezwykłą delikatnością uczuć.
 — Nie chcę, aby zginęła w tym odmęcie! — ciągnął dalej Gerard. — Jestem strzelcem; tysiące niebezpieczeństw czyha na mnie. Jakże łatwo i prędko śmierć znajdę! To ją uwolni. Czy mogę na wypadek mej śmierci prosić, sennor Sternau, prosić o pewną łaskę, za którą modlić się za was będę na tamtym świecie.
 — Zrobię wszystko, co będę mógł.
 — Gdy się dowiecie, że zginąłem, powiedzcie jej, że była ostatnią moją myślą. Powiedzcie, iż wierzę, że spotkamy się na Sądzie Ostatecznym, bowiem czysta jej miłość i mnie oczyściła.
 Sternau doznał przy tych słowach dziwnego wrażenia.
 — Myśli pan o śmierci? Pah! — zawołał. — Mocno wątpię, czy będę obok was właśnie w chwili śmierci.
 — Mówiłem tylko o możliwości, sennor.
 — Kimże jest ta dama?
 — To Rezedilla Pirnero.
 — Ach, rozumiem! Kochacie ją. Przypuszczacie, że jest wam wzajemna?
 — Nie przypuszczam, a wiem z pewnością.
 — Na waszem miejscu nie łamałbym tej miłości. Jeżeli Bóg zaszczepił ją w sercu sennority, najlepszy to znak, że przebaczył wam winy.
 — Byłem tego samego zdania. Ale od niedawna, od kilku minut zmieniłem pogląd. Rezedilla jest przyjaciółką Emmy Arbellez, znajomą hrabiego i wielu innych

6