Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/122

 — Co się też wam roi, sennorita? Przecież jeszcze żyje generał Basaine!
 — Basaine zostanie przepędzony na cztery wiatry.
 — A Maksymiljan Austrjacki?
 — Ten pozorny regent? Ten cień cesarza? Sam chyba ucieknie.
 — A prezydent Juarez?
 — Ten Indjanin z plemienia Zapoteków? Poprostu powiesi go się na gałęzi, sępom na pożarcie.
 Anselmo zauważył, ku wielkiemu przerażeniu, że oblicze Józefy nabrało ponurego, szatańskiego wyrazu.
 — Nie wierzcie temu, sennorita, — rzekł. — Czy widzieliście już kiedy Juareza?
 — Owszem, często; w stolicy.
 — Czy wtedy, gdy był sędzią najwyższym?
 — I wtedy, i później, gdy został prezydentem.
 — W tym czasie był człowiekiem, uznawanym przez wszystkich. Później wygnano go; musiał szukać ratunku w ucieczce. To zmienia człowieka. Czyni go twardym jak stal. Juarez jest dziś zupełnie innym, niż dawniej. Wątpię, czy się da powiesić; przypuszczam raczej, że wisieć będą ci, którzy myślą o stryczku dla niego, a więc przedewszystkiem Cortejo. Szubienica już dawno tęskni do niego i do jego ukochanej córeczki.
 — Czy widzieliście ją?
 — Nie widziałem i nie palę się do jej widoku.
 Józefa straciła panowanie nad sobą. Podszedłszy do vaquera, syknęła:
 — Zobaczycie ją, ale w innych okolicznościach, niżbyście pragnęli.

116