Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/123

 Oczy jej błyszczały złowrogo, piersi falowały ze wzburzenia.
 — Ależ, sennorita, — rzekł Anselmo zdumiony — nie rozumiem pani.
 — Zaraz zrozumiecie wszystko. Powiedzieliście przed chwilą, że jesteście wraz ze swym panem zwolennikiem Juareza. Jeżeli wszyscy jego zwolennicy są takimi głupcami, jak wy i wasz pan, w takim razie niema żadnych wątpliwości, iż będzie wisiał. Czy wiecie, gdzie jest Arbellez?
 — Mam wrażenie, że uciekł, — wyjąkał vaquero, stropiony nagłą zmianą, jaka zaszła w Józefie.
 — Jeżeliście w to uwierzyli, jesteście istotnie stokrotnym osłem!
 Anselmo nie odpowiedział ani słowa. W jego poczciwej głowie nie mieścił się podobny podstęp. Dopiero po dłuższem wahaniu rzekł:
 — Przecież pani sama tak mówiła, sennorita.
 — Owszem, mówiłam, lecz nie przypuszczałam, iż jesteście tak naiwni i uwierzycie tym słowom. Sądzicie więc, że Cortejo pozwoliłby uciec Arbellezowi?
 — Stało się to przecież dzięki wam.
 — Ależ przeciwnie. Dzięki mnie Arbellez został właśnie wzięty do niewoli.
 — Wzięty do niewoli?
 Vaquero otworzył szeroko oczy i zacisnął wargi.
 — No tak; siedzi na dole w piwnicy. Umrze z głodu.
 — Nie żartujcie tak okrutnie, sennorita!
 — Gdybyście wiedzieli, kim jestem, nie uważalibyście tego za żarty. Chcąc rozwiązać wam język, ode-

117