Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/126

 — Och, piersi, — odparła szeptem i położyła rękę na obolałem miejscu.
 — Do licha, chyba żeber wam nie złamał? — zawołał Meksykanin.
 — Nie wiem — jęknęła.
 — Czujecie bóle?
 — Owszem — odparła Józefa.
 — Tęgo was kopnął. Niestety, niema tu doktora. Może jednak spróbujecie wstać.
 Podał Józefie rękę. Chciała się podnieść, każdy ruch sprawiał jej ból nieopisany; krzyknęła:
 — Boże mój, Boże!
 — Śmie jeszcze wzywać Boga — rzekł szyderczo vaquero.
 — Milcz łajdaku! — zawołał Meksykanin. — Zapłacisz drogo za to kopnięcie. Gdzie odczuwacie boleści, sennorita?
 — Tu — odparła, wskazując na lewą pierś.
 — W takim razie złamał wam kilka żeber. Zobaczmy, czy rąk i nóg nie przetrącił.
 Niezbyt łagodny samarytanin, zbadawszy ręce i nogi Józefy, rzekł:
 — Ręce i nogi są całe, a żebra to drobnostka. Trzeba będzie trochę pomasować i basta. Chodźcie, położę was do hamaka.
 Józefa potrząsnęła głową.
 — Gdzież mam was umieścić?
 — Posadźcie mnie przy stole na krześle.
 Mówiła z trudem, nie mogła swobodnie oddychać. Meksykanin wziął ją na ręce i zaniósł na krzesło. Jęczała przeraźliwie.

120