Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/129

 — To zupełnie zbyteczne. Kobieta jest o wiele delikatniej zbudowana, aniżeli mężczyzna. Wystarczy więc, jeżeli ja będę walił pięściami. To dobrze zrobi złamanym żebrom.
 — Czy musi ci ktoś pomagać?
 — Oczywiście, inaczej stawiałaby opór. Miałbyś chętkę pomagać?
 — Czemu nie? Sennorita, wróciwszy do zdrowia, rzetelnie nas wynagrodzi. Czy zaofiarujesz jej moją pomoc?
 — Dobrze, ale pod warunkiem, że ją mocno będziesz trzymał. Nic sobie nie rób z jej krzyków, próśb i wymyślań. Trzymaj sennoritę mocno, a tak długo, dopóki nie zestawię żeber.
 — Zgoda. Będę trzymał mocno; dziesięć koni nie ruszy jej z miejsca.
 — Więc dobrze. Pójdziesz do niej i powiesz, że jestem balwierzem.
 — A ty powiesz później, że chcesz, abym ci pomagał. — —
 Podczas, gdy obydwaj zbóje prowadzili tę oryginalną pogawędkę, innego rodzaju rozmowa toczyła się w piwnicy. Stary vaquero natknął się zaraz przy wejściu na jakąś postać, siedzącą pod murem. Uszedłszy dwa kroki, trącił mężczyznę, leżącego na ziemi. Nie widział nic; w piwnicy było zupełnie ciemno.
 Przeczekawszy, aż echo kroków zamilknie, vaquero rzekł:
 — Sennor Arbellez!
 Odpowiedzią był cichy jęk.
 — Sennor Pedro Arbellez!

123