Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/130

 Jęk powtórzył się. Słów nie można było odróżnić.
 — Sennora Hermoyes!
 — Jestem tutaj — odparła postać, siedząca pod murem. — Kto nas niepokoi?
 Anselmo wymienił swoje imię. Na jego dźwięk Marja zerwała się z chłodnych, wilgotnych kamieni i zawołała:
 — Ty? Czy to możliwe? Jakżeś się tu dostał?
 — Jestem jeńcem — brzmiała odpowiedź.
 — Wielki Boże! Myślałam, że nas uratujesz.
 — Jeżeli Bóg nie ześle cudu, ratunku dla nas niema.
 — Santa Madonna! Więc i ty zwątpiłeś?
 — Nie, nie zwątpiłem; dopóki bowiem Bóg jest na niebie, nie wolno nie wierzyć w ratunek.
 — Oby przyszedł jak najprędzej — grozi nam przecież zagłada. Co słychać w Guadelupie? W jaki sposób dostałeś się do rąk Corteja?
 — O tem później. Pomówmy teraz o położeniu obecnem. Tu leży sennor Arbellez? Czy stan jego jest bardzo zły?
 — Padł na ziemię z wyczerpania, omdlewa co chwila. Czy wiesz już, co zaszło?
 — Tak. Niechaj Bóg skarze tę parę szatańską w dzień Sądu Ostatecznego. Chcą was zamorzyć głodem?
 — O nie! Jakaś litościwa dusza codziennie podaje nam przez otwór w murze chleb i wodę. Mam wrażenie, że, oprócz chleba i wody, otrzymujemy jeszcze coś więcej. Niestety, nie możemy z tego korzy-

124