Strona:Karol May - Czarny Gerard.djvu/131

stać, jesteśmy bowiem skrępowani więzami. Nie mogę ruszyć ręką.
 — Zupełnie tak samo, jak ja. Jeszczeście nic nie jedli?
 — Nie.
 — Mój Boże! Zamknięto nas w ciasnocie. Trzy osoby mogą tutaj zaledwie stanąć; o położeniu się — niema nawet mowy. Ale, ale, mam przecież nóż przy sobie.
 — Nóż? Czy cię nie rozbrojono?
 — Owszem, lecz zapomniano przeszukać kieszenie. W lewej kieszeni spodni leży nóż składany, ostry jak brzytwa, ale cóż z tego? Nie mogę ręką sięgnąć do kieszeni.
 — Może mnie się to uda?
 — Spróbujmy.
 Vaquero zbliżył się do Marji Hermoyes. Po chwili wyciągnęła związanemi rękami nóż z jego kieszeni.
 — A co dalej? — zapytała. — Nie mogę otworzyć.
 — Trzymaj mocno trzon, odchylę ostrze zębami.
 Po wielu daremnych wysiłkach udało się vaquerowi otworzyć nóż.
 — Nareszcie — rzekł Anselmo. — Wezmę teraz nóż do prawej ręki, ty zaś pocieraj więzy o ostrze. Gdy jedną rękę będziesz miała swobodną, przetniesz moje więzy.
 Po upływie długiego czasu oboje oswobodzili ramiona.
 — Bogu niechaj będę dzięki! — zawołała Marja. — Mogę teraz podejść do naszego dobrego sennora, mo-

125